اشعار قیصر امین پور

     هر چه هستی ،  باش
     ((
       
      با توام 
      ای لنگر تسکین !
      ای تکانهای دل !
      ای آرامش ساحل !
      با توام 
      ای نور !
      ای منشور !
      ای تمام طیفهای آفتابی !
      ای کبود ِ ارغوانی ! 
      ای بنفشابی !
      با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !
      با توام 
      ای شادی غمگین !
      با توام 
      ای غم !
      غم مبهم !
      ای نمی دانم !
      هر چه هستی باش !
      اما کاش.
      نه ، جز اینم آرزویی نیست :
      هر چه هستی باش !
      اما باش!

       قیصر امین پور
       آینه های ناگهان
      

      پیشواز
       **
       
      چه اسفند ا . آه !
      چه اسفندها دود کردیم !
      برای تو ای روز اردی بهشتی
      که گفتند این روزها می رسی
      از همین راه !

       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان
  

      چرا چنین ؟
       
       
      بغضهای کال من ، چرا چنین ؟
      گریه های لال م ، چرا چنین ؟
      جزر و مد یال آبی ام چه شد ؟
      اهتزاز بال من ، چرا چنین ؟
      رنگ بالهای خواب من پرید 
      خامی خیال من ، چرا چنین ؟
      آبگینه تاب حیرتم نداشت 
      حیرت زلال من ، چرا چنین ؟
      دل مجال پایمال درد بود 
      تنگ شد مجال من ، چرا چنین ؟
      خشک و خالی و پریده لب دلم 
      کاسه ی سفال من ، چرا چنین ؟
      داغ تازه ی تو ، داغ کاغذی
      داغ دیر سال من ، چرا چنین ؟
      هر چه و همه ، تمام مال تو 
      هیچ و هیچ مال من ، چرا چنین ؟
      سال و ماه و روز تو چرا چنان ؟
      روز و ماه و سال من ، چرا چنین ؟
      در گذشته ، سرگذشتم این نبود 
      حال، شرح حال م ، چرا چنین ؟
      ای چرا و ای چگونه ی عزیز !
      چرأت سوال من ، چرا چنین ؟

      قیصر امین پور
     آینه های ناگهان
       

      کودکی ها
       **
      کودکی هایم اتاقی ساده بود 
      قصه ای ، دور ِ اجاقی ساده بود 

      شب که می شد نقشها جان می گرفت 
      روی سقف ما که طاقی ساده بود 

      می شدم پروانه ، خوابم می پرید 
      خوابهایم اتفاقی ساده بود 

      زندگی دستی پر از پوچی نبود 
      بازی ما جفت و طاقی ساده بود
       
      قهر می کردم به شوق آشتی
      عشق هایم اشتیاقی ساده بود
       
      ساده بودن عادتی مشکل نبود 
      سختی نان بود و باقی ساده بود 
       
       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان

      باد بی قراری
       **
       
      این بوی غربت است 
      که می آید 
      بوی برادران غریبم 
      شاید 
      بوی غریب پیرهنی پاره 
      در باد 
      نه !
      این بوی زخم گرگ نباید باشد 
      من بوی بی پناهی را 
      از دور می شناسم :
      بوی پلنگ زخمی را 
      در متن مه گرفته ی جنگل 
      بوی طنین شیهه ی اسبان را
      در صخره های ساکت کوهستان 
      بوی کتان سوخته را 
      در مشام ماه 
      بوی پر کبود کبوتر را 
      در چاه 
      این باد بی قراری 
      وقتی که می وزد 
      دلهای سر نهاده ی ما 
      بوی بهانه های قدیمی 
      می گیرد 
      و زخمهای کهنه ی ما باز 
      در انتظار حادثه ای تازه 
      خمیازه می کشند 
      انگار
      بوی رفتن 
      می آید 

      قیصر امین پور

      آینه های ناگهان 

       سبز
       **
              
      خوشا هر باغ را بارانی از سبز 
      خوشا هر دشت را دامانی از سبز 

      برای هر دریچه سهمی از نور 
      لب هر پنجره گلدانی از سبز 

      قیصر امین پور
       آینه های ناگهان   

     خواب کودکی
       **
      در خوابهای کودکی ام 
      هر شب طنین سو قطاری
      از ایستگاه می گذرد
      دنباله ی قطار 
      انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد 
      انگار
      بیش از هزار پنجره دارد 
      و در تمام پنجره هایش
      تنها تویی که دست تکان می دهی 
      آنگاه 
      در چارچوب پنجره ها 
      شب شعله می کشد 
      با دود گیسوان تو در باد
      در امتداد راه مه آلود 
      در دود 
      دود 
      دود .

       
      قیصر امین پور

       حرف آخر
       
       
       
      هزار خواهش و آیا 
      هزار پرسش و اما 
      هزار چون و هزاران چرای بی زیرا 
      هزار بود و نبود 
      هزار شاید و باید 
      هزار باد و مباد 
      هزار کار نکرده 
      هزار کاش و اگر 
      هزار بار نبرده 
      هزار پوک و مگر 
      هزار بار همیشه 
      هزار بار هنوز .
      مگر تو ای همه هرگز
      مگر تو ای همه هیچ
      مگر تو نقطه ی پایان
      بر این هزار خط ناتمام بگذاری 
      مگر تو ای دم آخر 
      در این میانه تو 
      سنگ تمام بگذاری 

    
      قیصر امین پور

      یادداشت های گم شده
       **
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      خرت و پرت های کیف بادکرده را 
      زیر و رو کنم : 
      پوشه ی مدارک اداری و گزارش اضافه کار و کسر کار 
      کارتهای اعتبار 
      کارت های دعوت عروسی و عزا
      قبض های آب و برق و غیره و کذا 
      برگه ی حقوق و بیمه و جریمه و مساعده 
      رونوشت بخشنامه های طبق قاعده 
      نامه های رسمی و تعارفی
      نامه های مستقیم و محرمانه ی معرفی 
      برگه ی رسید قسط های وام 
      قسط های تا همیشه ناتمام.
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      جیب های پاره پوره را 
      پشت و رو کنم : 
      چند تا بلیت تا شده 
      چند اسکناس کهنه و مچاله 
      چند سکه ی سیاه 
      صورت خوارو بار 
      صورت جنس های خانگی .
      پس کجاست ؟ 
      یادداشت های درد جاودانگی ؟

      قیصر امین پور

     غزل پنجره
       
       
      یک کلبه ی خراب و کمی پنجره 
      یک ذره آفتاب و کمی پنجره 

      ای کاش جای این همه دیوار و سنگ 
      آیینه بود و آب و کمی پنجره 

      در این سیاه چال سراسر سوال 
      چشم و دلی مجاب و کمی پنجره 

      بویی ز نان و گل به همه می رسید 
      با برگی از کتاب و کمی پنجره 

      موسیقی سکوت شب و بوی سیب 
      یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره
       
      قیصر امین پور