اشعار قیصر امین پور

     هر چه هستی ،  باش
     ((
       
      با توام 
      ای لنگر تسکین !
      ای تکانهای دل !
      ای آرامش ساحل !
      با توام 
      ای نور !
      ای منشور !
      ای تمام طیفهای آفتابی !
      ای کبود ِ ارغوانی ! 
      ای بنفشابی !
      با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !
      با توام 
      ای شادی غمگین !
      با توام 
      ای غم !
      غم مبهم !
      ای نمی دانم !
      هر چه هستی باش !
      اما کاش.
      نه ، جز اینم آرزویی نیست :
      هر چه هستی باش !
      اما باش!

       قیصر امین پور
       آینه های ناگهان
      

      پیشواز
       **
       
      چه اسفند ا . آه !
      چه اسفندها دود کردیم !
      برای تو ای روز اردی بهشتی
      که گفتند این روزها می رسی
      از همین راه !

       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان
  

      چرا چنین ؟
       
       
      بغضهای کال من ، چرا چنین ؟
      گریه های لال م ، چرا چنین ؟
      جزر و مد یال آبی ام چه شد ؟
      اهتزاز بال من ، چرا چنین ؟
      رنگ بالهای خواب من پرید 
      خامی خیال من ، چرا چنین ؟
      آبگینه تاب حیرتم نداشت 
      حیرت زلال من ، چرا چنین ؟
      دل مجال پایمال درد بود 
      تنگ شد مجال من ، چرا چنین ؟
      خشک و خالی و پریده لب دلم 
      کاسه ی سفال من ، چرا چنین ؟
      داغ تازه ی تو ، داغ کاغذی
      داغ دیر سال من ، چرا چنین ؟
      هر چه و همه ، تمام مال تو 
      هیچ و هیچ مال من ، چرا چنین ؟
      سال و ماه و روز تو چرا چنان ؟
      روز و ماه و سال من ، چرا چنین ؟
      در گذشته ، سرگذشتم این نبود 
      حال، شرح حال م ، چرا چنین ؟
      ای چرا و ای چگونه ی عزیز !
      چرأت سوال من ، چرا چنین ؟

      قیصر امین پور
     آینه های ناگهان
       

      کودکی ها
       **
      کودکی هایم اتاقی ساده بود 
      قصه ای ، دور ِ اجاقی ساده بود 

      شب که می شد نقشها جان می گرفت 
      روی سقف ما که طاقی ساده بود 

      می شدم پروانه ، خوابم می پرید 
      خوابهایم اتفاقی ساده بود 

      زندگی دستی پر از پوچی نبود 
      بازی ما جفت و طاقی ساده بود
       
      قهر می کردم به شوق آشتی
      عشق هایم اشتیاقی ساده بود
       
      ساده بودن عادتی مشکل نبود 
      سختی نان بود و باقی ساده بود 
       
       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان

      باد بی قراری
       **
       
      این بوی غربت است 
      که می آید 
      بوی برادران غریبم 
      شاید 
      بوی غریب پیرهنی پاره 
      در باد 
      نه !
      این بوی زخم گرگ نباید باشد 
      من بوی بی پناهی را 
      از دور می شناسم :
      بوی پلنگ زخمی را 
      در متن مه گرفته ی جنگل 
      بوی طنین شیهه ی اسبان را
      در صخره های ساکت کوهستان 
      بوی کتان سوخته را 
      در مشام ماه 
      بوی پر کبود کبوتر را 
      در چاه 
      این باد بی قراری 
      وقتی که می وزد 
      دلهای سر نهاده ی ما 
      بوی بهانه های قدیمی 
      می گیرد 
      و زخمهای کهنه ی ما باز 
      در انتظار حادثه ای تازه 
      خمیازه می کشند 
      انگار
      بوی رفتن 
      می آید 

      قیصر امین پور

      آینه های ناگهان 

       سبز
       **
              
      خوشا هر باغ را بارانی از سبز 
      خوشا هر دشت را دامانی از سبز 

      برای هر دریچه سهمی از نور 
      لب هر پنجره گلدانی از سبز 

      قیصر امین پور
       آینه های ناگهان   

     خواب کودکی
       **
      در خوابهای کودکی ام 
      هر شب طنین سو قطاری
      از ایستگاه می گذرد
      دنباله ی قطار 
      انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد 
      انگار
      بیش از هزار پنجره دارد 
      و در تمام پنجره هایش
      تنها تویی که دست تکان می دهی 
      آنگاه 
      در چارچوب پنجره ها 
      شب شعله می کشد 
      با دود گیسوان تو در باد
      در امتداد راه مه آلود 
      در دود 
      دود 
      دود .

       
      قیصر امین پور

       حرف آخر
       
       
       
      هزار خواهش و آیا 
      هزار پرسش و اما 
      هزار چون و هزاران چرای بی زیرا 
      هزار بود و نبود 
      هزار شاید و باید 
      هزار باد و مباد 
      هزار کار نکرده 
      هزار کاش و اگر 
      هزار بار نبرده 
      هزار پوک و مگر 
      هزار بار همیشه 
      هزار بار هنوز .
      مگر تو ای همه هرگز
      مگر تو ای همه هیچ
      مگر تو نقطه ی پایان
      بر این هزار خط ناتمام بگذاری 
      مگر تو ای دم آخر 
      در این میانه تو 
      سنگ تمام بگذاری 

    
      قیصر امین پور

      یادداشت های گم شده
       **
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      خرت و پرت های کیف بادکرده را 
      زیر و رو کنم : 
      پوشه ی مدارک اداری و گزارش اضافه کار و کسر کار 
      کارتهای اعتبار 
      کارت های دعوت عروسی و عزا
      قبض های آب و برق و غیره و کذا 
      برگه ی حقوق و بیمه و جریمه و مساعده 
      رونوشت بخشنامه های طبق قاعده 
      نامه های رسمی و تعارفی
      نامه های مستقیم و محرمانه ی معرفی 
      برگه ی رسید قسط های وام 
      قسط های تا همیشه ناتمام.
      پس کجاست ؟
      چند بار 
      جیب های پاره پوره را 
      پشت و رو کنم : 
      چند تا بلیت تا شده 
      چند اسکناس کهنه و مچاله 
      چند سکه ی سیاه 
      صورت خوارو بار 
      صورت جنس های خانگی .
      پس کجاست ؟ 
      یادداشت های درد جاودانگی ؟

      قیصر امین پور

     غزل پنجره
       
       
      یک کلبه ی خراب و کمی پنجره 
      یک ذره آفتاب و کمی پنجره 

      ای کاش جای این همه دیوار و سنگ 
      آیینه بود و آب و کمی پنجره 

      در این سیاه چال سراسر سوال 
      چشم و دلی مجاب و کمی پنجره 

      بویی ز نان و گل به همه می رسید 
      با برگی از کتاب و کمی پنجره 

      موسیقی سکوت شب و بوی سیب 
      یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره
       
      قیصر امین پور

      غزل محال
       
      تو قله ی خیالی و تسخیر تو محال 
      بخت منی که خوابی و تعبیر تو محال 

      ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی
      شرح تو غیر ممکن و تفسیر تو محال 

      عنقای بی نشانی و سیمرغ کوه قاف
      تفسیر رمز و راز اساطیر تو محال 

      بیچاره ی دچار تو را چره جز تو چیست ؟
      چون مرگ ، ناگزیری و تدبیر تو محال 

      ای عشق ، ای سرشت من ، ای سرنوشت من ! 
      تقدیر من غم تو و تغییر تو محال
       
      قیصر امین پور

روز ناگزیر

**

این روزها که می گذرد ، هر روز

 احساس می کنم که کسی در باد 

 فریاد می زند 

 احساس می کنم که مرا 

 از عمق جاده های مه آلود 

 یک آشنای دور صدا می زند 

 آهنگ آشنای صدای او 

 مثل عبور نور 

مثل عبور نوروز

مثل صدای آمدن روز است 

آن روز ناگزیر که می آید 

 روزی که عابران خمیده 

 یک لحظه وقت داشته باشند 

 تا سربلند باشند 

و آفتاب را 

در آسمان ببینند

روزی که این قطار قدیمی 

 در بستر موازی تکرار 

یک لحظه بی بهانه توقف کند

تا چشم های خسته ی خواب آلود

از پشت پنجره

تصویر ابرها را در قاب 

 و طرح واژگونه ی جنگل را 

 در آب بنگرند 

آن روز 

 پرواز دستهای صمیمی

در جستجوی دوست 

 آغاز می شود 

 روزی که روز تازه ی پرواز

روزی که نامه ها همه باز است

روزی که جای نامه و مهر و تمبر 

 بال کبوتری را 

 امضا کنیم 

 و مثل نامه ای بفرستیم 

صندوقهای پستی 

آن روز آشیان کبوترهاست

روزی که دست خواهش ، کوتاه

روزی که التماس گناه است 

و فطرت خدا 

 در زیر پای رهگذران پیاده رو 

 بر روی رومه نخوابد

و خواب نان تازه نبیند 

 روزی که روی درها 

 با خط ساده ای بنویسند : 

 " تنها ورود گردن کج ، ممنوع ! " 

و زانوان خسته ی مغرور 

 جز پیش پای عشق 

با خاک آشنا نشود 

 و قصه های واقعی امروز

خواب و خیال باشند 

و مثل قصه های قدیمی

 پایان خوب داشته باشند 

 روز وفور لبخند 

 لبخند بی دریغ 

 لبخند بی مضایقه ی چشم ها 

آن روز

بی چشمداشت بودن ِ لبخند 

 قانون مهربانی است 

 روزی که شاعران 

 ناچار نیستند 

 در حجره های تنگ قوافی

لبخند خویش را بند 

 روزی که روی قیمت احساس

مثل لباس

صحبت نمی کنند 

 پروانه های خشک شده ، آن روز 

 از لای برگ های کتاب شعر 

پرواز می کنند 

 و خواب در دهان مسلسلها 

 خمیازه می کشد 

 و کفشهای کهنه ی سربازی 

 در کنج موزه های قدیمی

با تار عنکبوت گره می خورند 

 در دست کودکان 

 از باد پر شوند 

 روزی که سبز ، زرد نباشد 

 گلها اجازه داشته باشند 

 هر جا که دوست داشته باشند 

 بشکفند 

 دلها اجازه داشته باشند 

 هر جا نیاز داشته باشند 

 بشکنند 

آیینه حق نداشته باشد 

 با چشم ها دروغ بگوید

دیوار حق نداشته باشد 

 بی پنجره بروید 

 آن روز 

 دیوار باغ و مدرسه کوتاه است 

 تنها 

 پرچینی از خیال 

 در دوردست حاشیه ی باغ می کشند 

که می توان به سادگی از روی آن پرید 

روز طلوع خورشید 

 از جیب کودکان دبستانی

روزی که باغ سبز الفبا 

روزی که مشق آب ، عمومی است 

 دریا و آفتاب 

 در انحصار چشم کسی نیست 

روزی که آسمان 

 در حسرت ستاره نباشد 

 روزی که آرزوی چنین روزی

محتاج استعاره نباشد 

 ای روزهای خوب که در راهید!

ای جاده های گمشده در مه !

 ای روزهای سخت ادامه !

 از پشت لحظه ها به در آیید !

 ای روز آفتابی !

ای مثل چشم های خدا آبی !

ای روز آمدن !

ای مثل روز ، آمدنت روشن !

این روزها که می گذرد ، هر روز 

 در انتظار آمدنت هستم !

 اما

با من بگو که آیا ، من نیز 

 در روزگار آمدنت هستم ؟

قیصر امین پور 

      حتی اگر نباشی 
       
       
      می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را 
      می جویمت چنانکه لب تشنه آب را 

      محو تو ان چنانکه ستاره به چشم صبح 
      یا شبنم سپیده دمان آفتاب را 

      بی تابم آنچنانکه درختان برای باد 
      یا کودکان خفته به گهواره تاب را 

      بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل 
      یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را 

      حتی اگر نباشی ، می آفرینمت 
      چونانکه التهاب بیابان سراب را 

      ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
      با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

      قیصر امین پور

      تنها تو می مانی
       
      دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد
      مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد 

      ای عشق از آتش اصل و نسب داری 
      از تیره ی دودی ، از دودمان باد 

      آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر
      از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد 

      هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران 
      هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد 

      هفتاد پشت ما از نسل غم بودند 
      ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد

      از خاک ما در باد ، بوی تو می آید 
      تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد

       
      قیصر امین پور

      فال نیک
       
      گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟
      شیرین من ، براز غزل شور و حال کو ؟

      پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی 
      گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟

      گیرم به فال نیک بگیرم بهار را 
      چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟

      تقویم چارفصل دلم را ورق زدن 
      آن بگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟

      رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند 
      حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟
       
      قیصر امین پور

نامه ای برای تو
       
       
      این ترانه بوی نان نمی دهد 
      بوی حرف دیگران نمی دهد 
      سفره ی دلم دباره باز شد 
      سفره ای که بوی نان نمی دهد 
      نامه ای که ساده وصمیمی است 
      بوی شعر و داستان نمی دهد : 
      . با سلام و آرزوی طول عمر 
      که زمانه این زمان نمی دهد 
       

      کاش این زمانه زیر و رو شود 
      روی خوش به ما نشان نمی دهد 
       

      یک وجب زمین برای بغچه 
      یک دریچه آسمان نمی دهد 
      وسعتی به قدر جای ما دو تن
      گر زمین دهد ، زمان نمی دهد 
      فرصتی برای دوست داشتن 
      نوبتی به عاشقان نمی دهد 
       

      هیچ کس برایت از صمیم دل 
      دست دوستی تکان نمی دهد
       
      هیچ کس به غیر ناسزا تو را 
      هدیه ای به رایگان نمی دهد 
      کس ز فرط های و هوی گرگ و میش
      دل به هی هی شبان نمی دهد 
       

      جز دلت که قطره ای است بی کران 
      کس نشان ز بیکران نمی دهد 
       

      عشق نام بی نشانه است و کس
      نام دیگری بدان نمی دهد 
       

      جز تو هیچ میزبان مهربان 
      نان و گل به میهمان نمی دهد
       
      نا امیدم از زمین و از زمان 
      پاسخم نه این ، نه آن . نمی دهد
       
      پاره های این دل شکسته را 
      گریه هم دوباره جان نمی دهد 
       

      خواستم که با تو درد دل کنم 
      گریه ام ولی امان نمی دهد .
       
      قیصر امین پور